ذوب شدن کلاهک قطبی اقیانوس منجمد شمالی و تاثیر آن بر کشتیرانی دریایی

در نیمه‌ی نخست فروردین ماه امسال، دانشمندان مرکز ملی اطلاعات برف و یخ(NSIDC)  در آمریکا به همراه پژوهشگران اقلیم‌شناسی سازمان ناسا گزارش دادند که وسعت یخ‌های اقیانوس منجمد شمالی به حداکثر میزان سالانه‌ی خود رسیده است. با این وجود، این بار نیز، همچون سال‌های گذشته، مساحت یخ‌های قطبی بسیار کمتر از حد متوسط سال‌های چند دهه پیش ​​می‌باشد. هر چهار مورد از کمترین رکوردهای ثبت شده که به کمک مشاهدات ماهواره‌ای از میزان وسعت یخ‌های قطبی بدست آمده است، همگی در چهار سال گذشته اتفاق افتاده است، که این خود ادامه‌ی یک دوره‌ی ده ساله در روند رو به کاهش پوشش یخ‌های قطبی در اقیانوس منجمد شمالی و آبراهه‌های اطراف آن است.

حداکثر و حداقل وسعت سالیانه‌ی کلاهک یخی در مناطق شمالگان کره‌ی زمین در طول ۴۰ سال گذشته به طور پیوسته کاهش یافته و در تمام این سال‌ها، درصد یخ‌های ضخیم چند ساله‌ نیز به طور چشمگیری کاهش پیدا کرده است. از طرفی این عقب‌نشینی مداوم و نازک شدن کلاهک یخی، باعث ایجاد فرصت مناسبی برای کشتیرانی در آب‌های اقیانوس منجمد شمالی شده است. در عین حال، فرصت ایجاد شده، نگرانی‌های جدی زیست محیطی را نیز برانگیخته است.

نقشه‌ی بالا، میانگین تراکم ​​یخ‌های قطبی را در اقیانوس منجمد شمالی در تاریخ ۲۶ اسفند ماه سال گذشته نشان می‌دهد. در آن تاریخ، وسعت یخ‌های قطبی به بیشینه‌ی سالیانه‌ی خود (۱۴/۴۸ میلیون مترمربع) رسید. مناطق روشن تر و به رنگ سفید در این نقشه، قسمت‌هایی از اقیانوس منجمد شمالی را نشان می‌دهد که با حداقل ۱۵ درصد یخ پوشیده شده است. این درصد، کمترین میزانی است که اندازه گیری‌هایماهواره‌ای را امکانپذیر کرده و مساحتی را تعریف می‌کند که از آن دانشمندان به عنوان "مساحت پوشیده از یخ‌های قطبی" یاد می‌کنند.

روز یادبود در سازمان ناسا

دیروز در ناسا به نام افرادی نامگذاری شده بود که جان خود را در راه دست یافتن بشریت به مرزهایی که زمانی چیزی جز افسانه و رویا به نظر نمی‌رسیدند، فدا کردند. مجموعه ای که مشاهده می‌کنید در همین ارتباط می باشد.

خدمه نخستین برنامه آپولو (Apollo-1) که خود را برای رفتن به ماه آماده می‌کردند، در تاریخ ۷ بهمن ۱۳۴۵ به هنگام تمرین داخل سفینه بر روی زمین و به علت اشتعال‌زایی مواد داخل سفینه و وجود اکسیژن خالص در محیط، در آتش سوختند. این حادثه باعث شد ناسا تغییرات اساسی در طراحی کپسول فضاپیما بدهد.

Virgil Grissom, Edward White, Roger Chaffee :Apollo-1 خدمه ماموریت 

توجه سازمان ناسا به توفیق فیلم "جاذبه"

سازمان مدیریت ملی هوانوردی و فضایی آمریکا (ناسا) بدست آوردن چندین جایزه اسکار را در مراسم امسال به همه‌ی دست اندرکاران و تولید کنندگان فیلم "جاذبه" و بویژه کارگردان آن، آلفونسو کوارون، برنده اسکار بهترین کارگردانی شادباش گفت. همچنین، مایکل هاپکینز و ریک مستراکیو (از سازمان NASA) و کوییچی واکاتا (از آژانس پژوهش‌های هوا-فضای ژاپن: JAXA) که هر سه کیهان‌نورد هماکنون در ایستگاه فضایی بین‌المللی ساکن می‌باشند، دستیابی به جوایز اسکار را به کارگران و بازیگران فیلم جاذبه شادباش گفتند. فیلم جاذبه از کمپانی برادران وارنر، داستان دو کیهان‌نورد است که پس از آنکه شاتل خود را در پی برخورد آشغال‌های کیهانی به آن از دست داده‌اند، برای زنده ماندن تلاش می‌کنند.

عمیق‌ترین تصویر تهیه شده از کائنات

شاهد عمیق‌ترین نمایی هستید که تاکنون انسان توانسته است از فضا داشته باشد! تصویری از حدود ۱۰۰۰۰ کهکشان! در طی پروژه‌ای بنام عرصه نخستین مرز‌ها (First Frontier Fields Program)، تلسکوپ فضایی هابل (متعلق به سازمان‌های ناسا و ایسا) موفق به تصویربرداری از مجموعه‌ای از ۷۰۰۰ کهکشان‌ پرنور شد که در خوشه بزرگی بنام آبل ۲۷۴۴ جمع آمده‌اند. مهم‌تر آنکه با استفاده از جاذبه این خوشه کهکشانی (در حکم یک ابـَـرذره بین طبیعی)، نور بسیار ضعیف و تار نزدیک به ۳۰۰۰ کهکشان پشت این خوشه نیز توسط هابل رصد شد. فاصله کهکشان‌های پشت خوشه از ما به ۱۲ میلیارد سال نوری می‌رسد، در حالی که فاصله خود خوشه از ما نزدیک به ۴ میلیارد سال می‌باشد. این بدان معناست که ما شاهد تصویر (البته نه چندان واضح) این اجرام آنگونه که ۱۲ میلیارد سال پیش بوده‌اند می‌باشیم، یعنی - در مقیاس کیهانی - اندک زمانی پس از آفرینش هستی در پی انفجار بزرگ.

همانطور که در تصویر پیوست شده در گوشه راست پایین تصویر نشان داده شده است، گرانش بالای آبل ۲۷۴۴ (که همچنین بنام خوشه پاندورا نیز شناخته می‌شود)، الیاف مکان را بدور خود می‌پیچاند و در نتیجه نور بسیار ضعیف کهکشان‌هایی را که به دلیل قرار گرفتن در پشت این خوشه از دید ما پنهان بوده است و نسبت به ما به مراتب بسیار دور‌تر از خود خوشه می‌باشند را دریافت و همچون یک ذره بین آنرا تقویت (روشن‌تر) و بزرگنمایی کرده و به سمت ما باز می‌تاباند. بدون حضور خوشه پاندورا، فاصله عظیم بین ما و کهکشان‌های دوردست، امکان هرگونه تصویربرداری از آن‌ها را حتی با کمک قدرتمند‌ترین تلسکوپ‌های فضایی نسل‌های آینده نیز غیرممکن می‌ساخت.

اطلاعات و تصاویر بیشتر در وبگاه هابل.